Prof. Tadeusz Luty – wybitny uczony, wieloletni pracownik Wydziału Chemicznego oraz były rektor Politechniki Wrocławskiej (2002-2008)– został wyróżniony „Złotym Lwem Politechniki Wrocławskiej”. Uhonorowano go podczas tegorocznego Święta Politechniki Wrocławskiej, w uznaniu wyjątkowych zasług dla naszej uczelni.

Nagrody „Lew Politechniki Wrocławskiej”, wręczane od 2011 r. w trakcie święta uczelni, są wyrazem szczególnego wyróżnienia dla pracowników PWr, niezależnie od zajmowanych przez nich stanowisk, którzy swoją pracą, zaangażowaniem i pomysłami rozsławiają uczelnię i podnoszą jej prestiż w środowisku akademickim.
W roku jubileuszu 80-lecia Politechniki Wrocławskiej rektor prof. Arkadiusz Wójs zdecydował o przyznaniu specjalnych, pozaregulaminowych „Złotych Lwów Politechniki Wrocławskiej”.
Statuetki otrzymało, w trakcie uroczystostości w auli, siedmiu rektorów PWr ubiegłych kadencji – w uznaniu ich zasług dla budowy i rozwoju naszej Alma Mater, w tym prof. Tadeusz Luty.
Droga naukowa i zawodowa Profesora
Prof. Tadeusz Luty urodził się 16 września 1942 r. w Hucie Krzeszowskiej (woj. podkarpackie). W latach 1960–1965 studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej, z którym związany jest przez całą swoją karierę zawodową.
Po studiach rozpoczął pracę w Katedrze Chemii Fizycznej jako stażysta, a następnie asystent i starszy asystent. W 1968 r. uzyskał stopień doktora nauk chemicznych, a w 1972 r. – stopień doktora habilitowanego. Jako adiunkt, a później docent, pracował w Instytucie Chemii Organicznej i Fizycznej. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1980 r., a profesora zwyczajnego – w 1988 r. Od 1993 r. był związany z Instytutem Chemii Fizycznej i Teoretycznej.
Profesor pełnił również liczne funkcje w krajowych instytutach naukowych, m.in. w radach naukowych Instytutu Fizyki Molekularnej PAN oraz Instytutu Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN. Był również członkiem ciał doradczych ministra nauki i szkolnictwa wyższego.
Zaangażowanie organizacyjne na Politechnice Wrocławskiej
Prof. Luty odegrał ogromną rolę w rozwoju Politechniki Wrocławskiej. Sprawował m.in. funkcje:
-
zastępcy dyrektora ds. badań naukowych i współpracy z przemysłem (1972–1975),
-
zastępcy dyrektora ds. rozwoju kadry naukowej (1980–1981),
-
prorektora ds. nauczania (1987–1993),
-
rektora Politechniki Wrocławskiej w latach 2002–2008.
W czasie rektoratu był także przewodniczącym Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola (2002–2008) oraz Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich (2005–2008).
Jest autorem i współautorem ponad 130 prac z zakresu nauk o materiałach oraz fizykochemii układów molekularnych. Publikował m.in. w prestiżowych czasopismach naukowych takich, jak Science, Physical Review Letters, The Journal of American Chemical Society, Journal of Chemical Physics. Wykładał chemię fizyczną i termodynamikę statystyczną. Zainicjował powstanie i kierował Centrum Materiałów Zaawansowanych i Nanotechnologii. Od 2011 r. członek Academia Europaea.