DANUTA LESZCZYŃSKA
Absolwentka Wydziału Chemicznego o specjalności: Tworzywa Sztuczne, rocznik 1974. Przebieg pracy zawodowej: Professor, Department of Civil and Environmental Engineering, Jackson state University, Jackson, MS, 2006 – Visiting Research Faculty, Lawrence Livermore National Laboratory, Livermore, CA, 2006-2008, Fulbright Scholar, 2004-2005, Associate Professor, Department of Civil and Environmental Engineering, Florida State University, 1995-2006, Assistant Professor, Department of Chemistry, Jackson State University, Jackson, Mississippi 1991-1995, Post Doctorate Associate, Dept. Of Environmental Sciences and Engineering, University of Florida 1987-1990. Uznania i uzyskane odznaczenia: Member of National Academy of Inventors, since 2011 Professorship Courtesy Appointment with Jiangnan University, Wuxi, Jiangsu, China, 2010-2012 Certificate of Appreciation from Student’s Chapter of ASCE, Jackson, MS 2008 Florida State University, FAMU-FSU College of Engineering, Department of Civil and Environmental Engineering, recognition of excellent service 1995-2006 Faculty Fellowship at Lawrence Livermore National Laboratory, Livermore, CA, 2006-2007 Certificate of Recognition from the Vice-President of the Wroclaw University of Technology, Wroclaw Poland, 2005 Fulbright Fellowship, 2004-2005 Faculty Research Award, Florida A&M University, 2004-2005 Letter of Recognitions by Dr Abele, provost of the Florida State University, 2004 Florida State University Teaching Award: Excellence in Teaching (Best Teacher of the Year), 2002-2003 Aktywnie współpracuje z macierzystym Wydziałem. Współpraca z Instytutem Chemii Fizycznej i Teoretycznej PWr dotyczy m.in. wykładów dla doktorantów w zakresie „Environmetnal Engineering” oraz „Distance Learning”. Od ostatnich 7 lat prowadzi intensywne badania nad wlasnosciami wybranych nanoczasteczek i ich nie kontrolowanymi interakcjami w srodowisku.
ELIZABETH RANDALL
Absolwentka Wydziału Chemicznego, specjalności: biochemia, rocznik 1977. Po ukończeniu magisterium, Elizabeth Randall rozpoczęła swoja naukową karierę w Instytucie Podstaw Chemii na Akademii Rolniczej we Wrocławiu pod nadzorem prof. A. Sienkiewicza. Zajmowała się badaniami nad wykorzystaniem kultur roślin wodnych z rodziny Lemnaceae i grzybów z rodziny Rhodotorula mucilaginosa do przeprowadzenia kontrolowanych reakcji chemicznych, za co otrzymała nagrodę Ministra Edukacji Narodowej w 1988 i 1990 r. W 1991 r. wyjechała to Stanów Zjednoczonych na studia doktoranckie na Uniwersytecie Stanowym w Carbondale Illinois na wydziale Chemiczno-Biochemicznym. Zajmowała się badaniem wpływu światła na zmiany topograficzne G-białka, Rhodopsyny pod nadzorem dra Paula Hagrave. Po ukończeniu doktoratu tj. od 1985 r. do 1990 r. kontynuowała swoją karierę naukową na Uniwersytecie Stanowym w Stanie Misouri w laboratorium dra Olena Browna. Przeprowadzała badania dotyczące efektu jaki mają Oxygen Radical Scanvengers w naprawie dopływu krwi do serca po ataku serca. W latach 1990-1992, Elizabeth Randall pracowała w Narodowym Instytucie Zdrowia (NIH) w Bethesda w stanie Maryland (Stany Zjednoczone). Pracowała w laboratorium dra D. Sibley’a, gdzie zajmowała się badaniami D1, D2 i D3 Dopamine and Adenosine receptorów. W 1992 roku otrzymała stanowisko Associate Professor w Immunulogii na Uniwersytecie Północnej Karoliny w Chapel Hill, gdzie kontynuowała swoja karierę naukową do 1999 r.
W 2000 r. rozpoczęła pracę w przemyśle farmaceutycznym i obecnie pracuje w koncernie farmaceutycznym Pharma-Net/i3 (Stany Zjednoczone). Zajmuje się badaniami klinicznymi. Badania kliniczne są to programy badań nad lekami, prowadzone z udziałem pacjentów, mające na celu określenie, czy nowa forma terapii jest bezpieczna i na ile jest skuteczna. W efekcie prowadzonych badań określone są nowe sposoby zapobiegania, diagnozowania lub leczenia poszczególnych chorób. Badania kliniczne w bezpośredni sposób przyczyniają się do postępu w medycynie. Elizabeth Randall specjalizuje się w badaniami klinicznymi w następujących obszarach terapeutycznych: nowotwory piersi, płuc, AIDS, nefrologia, choroby skóry, choroby układu krążenia, choroby układu oddechowego, choroby układu nerwowego i badania psychiatryczne.
Do osiągnięć Wyróżnionej należy zaliczyć 4 patenty, 15 publikacji, liczne prezentacje naukowe. Jest członkiem Society of Clinical Research Associates, Society for Clinical Data Management Professionals, Society for Neuroscience. Współpracuje z Instytutem Chemii Fizycznej i Teoretycznej Politechniki Wrocławskiej. Firma Pharma-Net/i3 jest obecna na polskim rynku z dużymi perspektywami rozwoju współpracy.
Światowej sławy specjalista w dziedzinie emulsji fotograficznych. W 1984 r. uzyskał stopień doktora nauk chemicznych na Politechnice Wrocławskiej. Odbył staż podoktorski w University College w Londynie, następnie w State University of New York, Buffalo, USA. Posiada bogate doświadczenie zawodowe. W latach 2000-2008 pracował w laboratoriach badawczych w Eastman Kodak Company w Rochester jako: Research Associate (Image Output Platform), Project Manager/Supervisor (Global Manufacturing &Technology Organization), Product Developer/Manager (Color Paper Design and Testing Operations). Od 2008 r. pracuje na stanowisku Particle Engineering of Pharmaceutical Compounds w Novartis Pharmaceuticals Corporation w New Jersey. Do osiągnięć naukowych należy zaliczyć szereg publikacji, w tym dwadzieścia sześć wielokrotnie cytowanych w literaturze światowej i w książkach, dwadzieścia jeden patentów USA, i liczne projekty naukowe. Szczególnego podkreślenia wymaga fakt, że dr Budz utrzymuje cały czas bliskie kontakty z Politechniką Wrocławską - Instytutem Chemii Fizycznej i Teoretycznej Wydziału Chemicznego, w zakresie wymiany informacji, wizyt naukowych i wspomagania absolwentów Wydziału.
Dr Paweł Pluciński urodził się w roku 1952 we Wrocławiu. Studiował Inżynierię Chemiczną na Wydziale Chemii Politechniki Wrocławskiej, gdzie w 1980 uzyskał stopień doktora (promotor: Prof. Maksymilan Pająk) i został zatrudniony na stanowisku asystenta, a następnie adiunkta. W roku 1985 podjął on pracę na Wydziale Chemii Uniwersytetu Technicznego w Monachium, gdzie w roku 1995 uzyskał stopień doktora habilitowanego z dziedziny Chemia Techniczna. Od 1998 pracuje na Wydziale Inżynierii Chemicznej Uniwersytetu w Bath (Wielka Brytania). Jest współautorem ponad 80 prac naukowych oraz dwudziestu jeden opracowań dla przemysłu, był promotorem szesnastu prac doktorskich (z czego dwóch z Polski). Ciągle współpracuje z Politechniką Wrocławską. W ostatnich latach był opiekunem trzech naszych studentów będących na stażu w ramach programu ERASMUS. Jego obecne zainteresowania naukowe obejmują projektowanie wielofunkcyjnych reaktorów chemicznych, podstawowe badania z zakresu katalizy chemicznej, oraz synteza i zastosowanie nano-katalizatorów w chemii organicznej i biotechnologii.
Mgr inż. Zdzisław Arlet rozpoczął pracę w 1972 roku w Fabryce Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej, a od 1992 roku w Fiat Auto Poland. W ciągu minionych 40 lat zajmował kierownicze stanowiska na różnych wydziałach produkcyjnych w bielskiej i tyskiej fabryce Fiata. W 1994 r. został dyrektorem Zakładu Karoserii FAP S.A. w Bielsku-Białej, a od 1999 r. dyrektorem zakładu w Tychach. W 2002 r. otrzymał nominację na członka zarządu Fiat Auto Poland S.A. Zdzisław Arlet jest laureatem wielu odznaczeń państwowych oraz nagród i wyróżnień przyznanych przez organizacje naukowe, środowiskowe i opiniotwórcze, w dowód uznania za osiągnięte rezultaty w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa oraz wdrażanie nowoczesnych metod i narzędzi w procesie produkcyjnym. Dzięki stosowanym metodom tyski zakład Fiata dołączył do prestiżowego grona przedsiębiorstw World Class Manufacturing, tj. posiadających i stosujących najlepsze i najskuteczniejsze metody i narzędzia zarządzania systemem produkcyjnym w skali światowej. Pod wodzą dyrektora Arleta Fiat Auto Poland zyskał miano największego w Polsce producenta samochodów i czołowego ich eksportera. Z dniem 21 września 2012 r. mgr inż. Zdzisław Arlet zakończył pracę w Fiat Auto Poland i przeszedł na emeryturę.
W roku 1977 ukończył Wydział Chemiczny o specjalizacji: Technologia przerobu ropy naftowej i gazu. W latach 1977-2007 pracował w Rafinerii Chechowice S.A. (obecnie LOTOS Czechowice S.A.), gdzie przeszedł wszystkie stopnie kariery od stażysty do Prezesa Zarządu – Dyrektora Naczelnego. Od 2007 r. jest Prezesem Zarządu LOTOS Biopaliwa Sp. z o.o. Od początku kariery zawodowej jest związany z przemysłem rafineryjnym, w którym przeszedł drogę od stażysty do Prezesa Zarządu- Dyrektora Naczelnego Rafinerii Czechowice S.A. Jest jednym z twórców LOTOS Biopaliwa Sp. z o.o. i uznanym specjalistą z zakresu technologii rafineryjnych oraz organizacji i zarządzania firmami przemysłu naftowego. Współtwórca 9 patentów, posiada wiele odznaczeń państwowych i branżowych. Zarządzana przez niego firma od wielu lat współpracuje z Wydziałem Chemicznym Politechniki Wrocławskiej.
Ukończył Technologię Tworzyw Sztucznych na Politechnice Wrocławskiej w 1958 r. Jest uznanym w Polsce i na świecie specjalistą w dziedzinie fizykochemii polimerów, a zwłaszcza procesów fotochemii polimerów o bardzo dużym dorobku publikacyjnym i doświadczeniu badawczym. Prowadził badania w zakresie degradacji i stabilizacji polimerów oraz metod polimeryzacji dla zastosowań w medycynie. Przez ostatnie 35 lat był profesorem w Królewskim Instytucie Technologicznym i Karolińskim Instytucie Medycznym w Sztokholmie oraz w Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym w Bydgoszczy. Wykładał na uczelniach w Polsce, Szwecji, Francji, Chinach i Japonii. Autor i wydawca 14 książek z zakresu chemii polimerów w wydawnictwach Wiley (Anglia), Springer Verlag (Niemcy), Elsevier (Anglia), CRC (USA), PWN (Polska) ora z180 publikacji oryginalnych i przeglądowych w czasopismach naukowych znajdujących się na liście filadelfijskiej. Pracując za granicą nie zerwał kontaktu z macierzystą Uczelnią. Efektem współpracy z PWr jest m.in. doktorat honoris causa PWr przyznany dla prof. Bengt Ranby z The Royal Institute of Technology w Sztokholmie, który zapraszał na staże naukowe pracowników PWr. W latach 70-90 przywoził książki naukowe, będące w tym czasie trudnodostępne na polskich uczelniach. Brał czynny udział w konferencjach naukowych organizowanych przez Instytut I-27, na których dzielił się swoimi doświadczeniami naukowymi.
Specjalizował się w spektroskopii związków koordynacyjnych pod kierunkiem Prof. Adama Barteckiego w Instytucie Chemii Nieorganicznej i Pierwiastków Rzadkich. Ukończył studia na Wydziale Chemicznym PWr r 1977 r. Światowej sławy specjalista w dziedzinie syntezy zeolitów, pracownik ośrodków badawczych Mobil i ExxonMobil w latach 1988-2009.Współodkrywca nowej klasy materiałów, Mesoporowatych Sit Molekularnych MCM- 41 i M41S. Dwie pionierskie prace (w Nature i JACS), są cytowane około 13000 razy od 1992 roku. Odkrycie zostało wyróżnione prestiżową nagroda International Zeolite Association - D.W. Breck Award w 1994 r. przyznawaną za największe osiągnięcia z ostatnich lat w dziedzinie zeolitow. W 2008 r. otrzymał nagrodę Research and Development Council of New Jersey im. Thomasa Alva Edisona za patent 5,108,725 “Synthesis of Mesoporous Materials”. Jeden z pionierów badań odkrywania i rozwijania warstwowych precursorów zeolitów, autor pierwszej pracy przeglądowej. Jego osiągnięcia należą do najwyższej klasy światowej. Współpracuje z Zakładem Modelowania Molekularnego i Chemii Kwantowej Politechniki Wrocławskiej.
W 1978 r. ukończył Wydział Chemiczny, specjalizując się w fizykochemii polimerów. Po doktoracie w Instytucie Technologii Organicznej i Tworzyw Sztucznych PWr podjął pracę naukową na Uniwersytecie Opolskim. W 2001 r. habilitował się, a w 2008 r. uzyskał tytuł profesora. Jego badania dotyczą zastosowania membran ciekłych do rozdziału substancji organicznych, zwłaszcza w analizie chemicznej i środowiskowej, w analizie ksenobiotyków i produktów ich degradacji w próbkach środowiskowych, medycznych i w żywności, a także w analizie produktów naturalnych w próbkach żywności i ziół. Opublikował około 100 prac (ponad 800 cytowań) w renomowanych czasopismach naukowych. Jet także współautorem trzech skryptów, podręcznika z chemii bioorganicznej i czterech patentów. W 1998 r. uzyskał I nagrodę w konkursie Polskiego Towarzystwa Chemicznego (nagroda im. Prof. W. Kemuli) za najlepszą prace naukową. Jest także laureatem trzech nagród Ministra (1983, 1989, 2002) oraz medalu RN ZSP za zasługi dla studenckiego ruchu naukowego (1987). Utrzymuje kontakty naukowe z macierzystym Wydziałem. Wynikiem tej współpracy są liczne publikacje z grupami badawczymi kierowanymi przez prof. Barbarę Lejczak, prof. Pawła Kafarskiego, prof. Marka Bryjaka i prof. Pawła Plucińskiego. Wyróżniony Piotr Wieczorek był pomysłodawcą i inicjatorem utworzenia środowiskowego studium doktoranckiego, prowadzonego przez Wydział chemiczny z udziałem doktorantów Wydziału Chemii Uniwersytetu Opolskiego.
W 1981 r. ukończył Wydział Chemiczny ze specjalnością: chemiczna technologia organiczna. W 1985 r. uzyskał doktorat na Uniwersytecie Kentucky, gdzie pracował nad syntezą i spektroskopią magnetycznego rezonansu jądrowego (NMR). W 1988 r. rozpoczął pracę na Wydziale Chemicznym Uniwersytetu w Kansas jako assistant professor. Od 1992 r. jest profesorem Uniwersytetu Stanu Nebraska. Jest wybitnym chemikiem o uznanej pozycji na forum międzynarodowym. Jego badania służą poszukiwaniu nowych organicznych materiałów i biomateriałów, zwłaszcza chiralnych związków i magnetycznych biomateriałów wykorzystywanych w medycynie jako kontrasty do badań tomograficznych (Magnetic Resonance Imaging, MRI). W czasie studiów otrzymał szereg nagród, m.in.: Nagrodę PAN, Nagrodę Kopernika, Rektora PWr. W 1991 r. był laureatem Teacher-Scholar Award fundacji Camilli i Henry’ego Dreyfusów, która wspiera badania utalentowanych młodych chemików. W 2002 r. prestiżowy tygodnik „Industry Week” zaliczył go do „R&D Stars To Wach”. W 2008 r. został wybrany przez studentów Uniwersytetu Nebraska na „Wychowawcę Roku”. Opublikował ok. 100 prac w renomowanych czasopismach, w tym ponad 40 w "Journal of American Chemical Society". Przyniosły mu one ok. 2100 cytowań. Utrzymuje kontakty naukowe z macierzystym wydziałem. Odwiedza systematycznie grupy badawcze: chemii organicznej, chemii bioorganicznej, chemii medycznej i technologii organicznej i często wygłasza wykłady, udziela konsultacji i porad z zakresu najnowszych trendów w chemii.